Récit d’une expulsion le 18 juin 2024

[TW violences policières]

Cinq personnes, trois hommes et deux femmes, ont été expulsé·es ce 18 juin 2024 sur un vol commercial, escorté·es par 28 policier·ères.

Nous étions prévenu·es d’une expulsion forcée d’une dame marocaine à cette date sur le vol AT-833 (Royal Air Maroc) vers Casablanca.

Nous apprenons que dans ce vol, il y avait au total cinq détenu·es ligoté·es (deux femmes et trois hommes), “accompagné·es” de 28 policier·ères en civil – policier·ères que l’on appelle communément “escortes” lorsqu’iels exécutent cette fonction. Les policier·ères les ont escorté·es jusqu’à leur arrivée à Casablanca.

Nous apprenons que ces cinq personnes ont été embarquées violemment avant l’arrivée des passager·ères, à l’arrière de l’avion.

Nous apprenons qu’un des hommes qui résistait à son expulsion présentait à son arrivée à Casablanca des hématomes sur tout le corps.

En atteste ce témoignage d’un homme les accueillant à leur arrivée à Casablanca :

“Un jeune homme d’une trentaine d’années au visage pâle et aux globes oculaires entourés de bleu et de rouge, avec une dent cassée (une incisive), a été débarqué de l’avion à Casablanca. J’ai appris qu’il a été victime de torture et d’agressivité juste avant qu’il soit sorti de son cachot après cinq jours d’enfermement au centre de détention à côté de l’aéroport de Zaventem. Son corps présentait des traces de coups, tacheté presque partout par des couleurs bleu et rouge foncé. Ligoté par les pieds et les mains, il a été transporté jusqu’à son siège dans l’avion où on continuait toujours à lui donner des coups et à l’écraser. Dans l’avion, on lui pressait les yeux avec les doigts d’une façon atroce. Les policiers ont couvert son visage avec une couverture et plusieurs fois il a subi des tentatives d’étranglement.“

Nous apprenons enfin qu’un autre détenu attaché à son siège avait un regard vitreux, presque endormi, totalement absent, donnant à penser qu’on lui a administré une substance à son insu pour le plonger dans cet état.

Une femme était menottée et a subi des pressions sur son thorax. Elle garde toujours à ce jour des traces de coups sur tout le corps et est psychologiquement très traumatisée. De plus, cette dame souffre d’une maladie chronique grave, et n’a pas reçu les médicaments dont elle a besoin.

Quant à la deuxième femme présente dans l’avion, sa famille n’a encore aucune nouvelle d’elle, ce qui est très inquiétant.

Iels nous disent :

“J’ai le cœur plein de haine.“

“Cela vous coûte combien tout ça ? 28 tickets aller-retour pour l’escorte, tout cela pour faire du mal.“

“Les droits humains sont au courant ?“

Ces récits, d’une violence innommable, ont pu être reconstitués grâce au suivi de proches des concerné·es et au courage des victimes qui ont témoigné. Il y a de quoi se poser la question de toutes les expulsions et tentatives d’expulsion dont nous ne serons peut-être jamais informé·es.

La Belgique déploie des moyens matériels, humains et financiers complètement astronomiques pour exécuter une politique dite « de retour » qui n’a d’humain que le nom, le tout avec la complicité des compagnies aériennes.

Toute notre solidarité va aux victimes de ces actes de torture, commis par des fonctionnaires de l’État en toute impunité.

The story of a deportation

[TW police violence]

Five people, three men and two women, were deported on a commercial flight on 18 June 2024, escorted by 28 police officers.

We had been warned that a Moroccan woman would be forcibly deported on this date on flight AT-833 (Royal Air Maroc) to Casablanca.

We learned that on this flight, there were a total of five detainees tied up (two women and three men), “accompanied” by 28 plainclothes police officers – commonly known as “escorts” when they perform this function. The police officers escorted them until their arrival in Casablanca.

We learn that these five people were violently taken on board before the passengers arrived, at the back of the plane.

We learn that one of the men who resisted deportation had bruises all over his body on arrival in Casablanca.

This testimony from a man who met them on their arrival in Casablanca attests to this :

“A young man in his thirties with a pale face and eyeballs surrounded by blue and red, with a broken tooth (an incisor), was taken off the plane in Casablanca. I learned that he had been the victim of torture and aggression just before he was taken out of his cell after five days in the detention centre next to Zaventem airport. His body showed signs of beatings, spotted almost everywhere in dark blue and red. Tied up by his hands and feet, he was carried to his seat on the plane, where he continued to be beaten and crushed. On the plane, his eyes were pressed with his fingers in an excruciating manner. The police covered his face with a blanket and several times they tried to strangle him.”

Finally, we learn that another detainee, who was tied to his seat, had a glassy, almost sleepy, totally absent look in his eyes, suggesting that a substance had been administered without his knowledge to put him in this state.

One woman was handcuffed and had pressure applied to her chest. To this day, she still has marks of blows all over her body and is psychologically very traumatised. In addition, this woman suffers from a serious chronic illness and has not been given the medication she needs.

As for the second woman on the plane, her family still has no news of her, which is very worrying.

They tell us :

“My heart is full of hatred.”

“How much is all this costing you ? 28 return tickets for the escort, all to do harm.”

“Do the human rights authorities know about this ?”

These stories of unspeakable violence have been pieced together thanks to the support of relatives of the people concerned and the courage of the victims who testified. This raises the question of all the expulsions and attempted expulsions of which we may never be informed.

Belgium is deploying astronomical material, human and financial resources to implement a so-called “return” policy that is only human in name, with the complicity of the airlines.

Our solidarity goes out to the victims of these acts of torture, committed by state officials with complete impunity.

Het verhaal van een uitzetting

[TW politiegeweld].

Vijf mensen, drie mannen en twee vrouwen, werden op 18 juni 2024 met een commerciële vlucht uitgezet, begeleid door 28 politieagenten.

We waren gewaarschuwd dat een Marokkaanse vrouw op deze datum met geweld zou worden uitgezet op vlucht AT-833 (Royal Air Maroc) naar Casablanca.

We ontdekten dat er op deze vlucht in totaal vijf gedetineerden vastgebonden waren (twee vrouwen en drie mannen), “begeleid” door 28 politieagenten in burger – politieagenten die gewoonlijk “escorts” worden genoemd wanneer ze deze functie uitoefenen. De politieagenten escorteerden hen tot hun aankomst in Casablanca.

We leren dat deze vijf mensen met geweld aan boord werden gebracht voordat de passagiers aankwamen, achterin het vliegtuig.

We vernemen dat één van de mannen die zich verzette tegen deportatie hematomen over zijn hele lichaam had bij aankomst in Casablanca.

Dit getuigenis van een man die hen ontmoette bij hun aankomst in Casablanca getuigt hiervan :

“Een jonge man van in de dertig met een bleek gezicht en oogballen omgeven door blauw en rood, met een gebroken tand (een snijtand), werd in Casablanca uit het vliegtuig gehaald. Ik hoorde dat hij het slachtoffer was geworden van marteling en agressie vlak voordat hij uit zijn cel werd gehaald na vijf dagen in het gesloten centrum naast de luchthaven van Zaventem. Zijn lichaam vertoonde tekenen van slagen, bijna overal donkerblauw en rood gevlekt. Vastgebonden aan zijn handen en voeten werd hij naar zijn stoel in het vliegtuig gedragen, waar hij verder geslagen en geplet werd. In het vliegtuig werden zijn ogen op een ondraaglijke manier met de vingers dichtgedrukt. De politie bedekte zijn gezicht met een deken en meerdere malen probeerden ze hem te wurgen.”

Tenslotte vernemen we dat een andere gedetineerde, die was vastgebonden aan zijn stoel, een glazige, bijna slaperige, totaal afwezige blik in zijn ogen had, wat suggereert dat er zonder zijn medeweten een stof was toegediend om hem in deze toestand te brengen.

Een vrouw werd geboeid en er werd druk op haar borst uitgeoefend. Tot op de dag van vandaag heeft ze de sporen van de slagen over haar hele lichaam en is ze psychisch erg getraumatiseerd. Bovendien lijdt deze vrouw aan een ernstige chronische ziekte en krijgt ze niet de medicijnen die ze nodig heeft.

De familie van de tweede vrouw in het vliegtuig heeft nog steeds geen nieuws over haar, wat erg verontrustend is.

Ze vertellen ons het volgende :

“Mijn hart is vol haat.”

“Hoeveel kost dit alles ? 28 terugreisbiljetten voor de escorte, allemaal om kwaad te doen.”

“Weten de mensenrechtenautoriteiten hiervan ?”

Deze verhalen over afschuwelijk geweld zijn bij elkaar gebracht dankzij de steun van familieleden van de betrokkenen en de moed van de slachtoffers die getuigden. Dit roept de vraag op naar alle uitzettingen en pogingen tot uitzetting waarvan we misschien nooit op de hoogte zullen zijn.

België zet astronomische materiële, menselijke en financiële middelen in om een zogenaamd “terugkeerbeleid” te voeren dat alleen in naam menselijk is, met de medeplichtigheid van de luchtvaartmaatschappijen.

Onze solidariteit gaat uit naar de slachtoffers van deze folteringen, die straffeloos worden uitgevoerd door staatsambtenaren.